Czy kobiety kochają uszami?

 Czy kobiety kochają uszami?

Powszechnie mówi się, że to prawda, skąd takie wnioski? Prawdę mówiąc wszystkie nasze zachowania to potwierdzają. Z wiekiem może stajemy się mniej naiwne, bardziej rozważne, nie dające się od razu nabrać na tekst o pięknych oczach… To jednak wciąż działa, nawet jeśli nie robi na nas takiego wrażenia jak wówczas, kiedy miałyśmy naście lat. Jeśli mężczyzna jest ujmujący, a jego słowa pokryte gestami, musimy uważać by od razu nie wpaść w sidła. Dla nas słowa są nie tylko źródłem informacji, oddziaływają na nas bardzo emocjonalnie, tworząc ścisły ze sobą związek. Dlatego niejednokrotnie tak łatwo nas zranić, uwieść, rozśmieszyć czy wzruszyć.

Jeśli cechuje nas również ogromne poczucie empatii to stajemy się narzędziem w rękach mężczyzny, niczym glina, którą modeluje odpowiednio dobranymi słowami. Naiwne dziewczyny z łatwością ulegają tej iluzji, przyjmując, że ich inicjacja seksualna ma związek z miłością. Do wszystkiego trzeba dojrzeć, ale nie z wszystkiego można wyrosnąć. Przychodzi pora kiedy stajemy się kobietami, mamy świadomość co się z tym wiąże, potrafimy wykorzystywać swe walory. Jest czas na seks, miłość i macierzyństwo. Jednak nigdy nie przemija czas na słowa. Bez względu na to ile mamy lat im ulegamy. Tak niesamowicie pobudzają naszą wyobraźnie, powodują, że odczuwamy o wiele silniej. Każda z nas ma bardzo wysublimowany smak, pragnie, chłonie inne doznania.

Kto nas zrozumie?

Skoro jesteśmy tak różne od mężczyzn, to kto nas zrozumie? Wielokrotnie mężczyźni zadają sobie to pytanie. Tym czasem odpowiedź jest niemalże banalna. Zrozumie nas ten, którego naprawdę interesują kobiety. Tu rocznik traci ważność, zapominamy, że najlepiej było spożyć przed…, figura też nie ma znaczenia, ani to, że piastujemy wysokie stanowisko i możemy same utrzymać rodzinę, więc to my dyktujemy warunki. Liczy się tylko fakt, że jesteśmy kobietami, dla niego jest to bezcenne i deficytowe. To właśnie on, wymarzony kochanek, zapatrzony w nas, wsłuchany jakby grały organy niebios, zawsze uważny,  zawsze gotowy, nawet nieobecny jest zawsze nasz! Zna nasze marzenia, nasze pragnienia wobec niego jesteśmy otwarte i coraz częściej doświadczamy sytuacji bez słów. Świadome tej harmonii czujemy się bezpieczne.

Przychodzi jednak moment w którym to właśnie zrozumienie staje się rutyną. Kiedy słyszymy od naszego ukochanego „powinnaś wiedzieć”, czujemy się jakby uderzył w nas piorun. My nawet na chwilę nie przestałyśmy kochać „uszami”. Mając poczucie bezpieczeństwa straciłyśmy na moment uwagę, jednakże nasze potrzeby się nie zmieniły, nawet jeśli tkwimy już w długim związku. Wciąż potrzebujemy  zapewnień, że jesteśmy kochane, piękne, wyjątkowe, te jedyne. W takich sytuacjach coraz częściej nachodzą nas chwile zadumy i uświadamiamy sobie, że nie ma tego faceta w którym się zakochałyśmy. Nikt nas nie słucha, gorzej, nikt nie wsłuchuje się w nas, nie opowiadamy mu już naszych fantazji, nie zwierzamy się… On się zatrzymał, wydaje mu się, że wszystko już wie i skoro jesteśmy razem już nie musi się wsłuchiwać, ani nas odkrywać. Nic bardziej mylnego. ..

Słowa dla nas kobiet są tak samo potężne jak upominki, kwiaty, muzyka, wino, gesty sympatii czy miłości. To nasz chleb powszedni, nim się karmimy, potrzebujemy do życia.

Czy kobiety kochają uszami?

Odpowiedź brzmi tak, zdecydowanie tak! Sama nie raz wspominam rozmowy z mężem do białego rana, wspólne posiłki, mnóstwo rzeczy, które robiliśmy razem. Kiedy to wszystko zanika, śmiech, zabawa, rozmowa, budzimy się któregoś ranka i uświadamiamy sobie, że żyjemy obok. To wszystko co było i jest wspólne nie oznacza już My.

W końcu brak słów zastępujemy literaturą, oglądaniem filmów, słuchaniem klubowej muzyki. Tyle, że nawet jeśli robimy to razem, tak naprawdę jesteśmy w tym same. Wówczas patrząc na zakochaną parę spacerującą w deszczu zastanawiamy się czy to jeszcze nam może się przydarzyć? Nie wiadomo kiedy zaczynamy myśleć o romansie. Nie raz brak nam odwagi by coś zrobić, ruszyć ten jeden krok naprzód i wtedy wszystko pozostaje w sferze naszej nieposkromionej fantazji. Często powstrzymują nas wyrzuty sumienia, środowisko, świadomość z kim żyjemy pod jednym dachem. Tłumaczymy go same przed sobą, a bo, że zaradny, nie pije, wszystko zrobi. Innym razem mając już dość tej przyziemności ulegamy. Pragniemy zagłuszyć  ta wszechogarniającą ciszę.

To kolejny powód dlaczego w „Internetowej sieci” siedzi coraz więcej ludzi samotnych, ale nie samych. Nadrabiają brak słów w domu, zwierzając się z łatwością obcym po drugiej stronie monitora. Flirtują, ulegają wzajemnej fascynacji, opisują w barwny sposób, sytuacje, miejsca, rzeczy, które czują, smakują, dotykają oczyma wyobraźni. Powtarzają znany już scenariusz. Stają się dla siebie coraz ważniejsi, mimo, że nie widzą się nawzajem. Przejmujemy się nim, interesujemy jego życiem, małymi krokami wkraczamy w jego intymny świat. Tak bardzo potrzebujemy słów by móc znowu czuć, znowu żyć. Tak odkrywamy nowy świat, świat fantazji, wyimaginowany, w którym spełniają się nasze marzenia, w którym pieniądze nie maja znaczenia. Znów liczy się wartość „My” Kobieta i mężczyzna, którym wciąż się chce, zasłuchani w sobie, a od bliskich oddalających się.

Morał jest jednoznaczny. Nie odtrącajcie nas sami, bo kiedy zdacie z tego sobie sprawę my już nie będziemy chciały słuchać tych wszystkich słów, na które tak długo czekałyśmy…